onepoem

 W rocznicę rewelacji Edwarda Snowdena, a zatem gdy już dawno stało się jasne, że idea interakcji skompromitowała się na tyle, by powrót do analogowych rajów stał się nie tylko nostalgią, lecz rodzajem oporu, Michał Radomił Wiśniewski  podejmuje prostą, ale dojrzałą grę z ciemną stroną cyfrowej kultury i ekonomii, z której – mimo ludycznej ironii – stara, dobra partcypacja czytelnicza wychodzi jednak zwycięsko i z podniesioną głową. To czytelnik staje się na końcu właścicielem zapisu swoich kroków w tym poetyckim systemie żartobliwej, ale też świadomej rzeczywistych zagrożeń, „inwigilacji”.